zondag 30 januari 2011
zomer 2008
Haha, deze vind ik zo grappig! Ik zie heel veel karaktertrekjes van mijn kinderen in dit korte stukje terug. Nena die weigert als een paardje bij een hindernis, Willem die vals speelt, Bo die heel veel lacht, Nena die het wel regelt, Willem met gras in zijn ogen en Bo die uiterlijk ook belangrijk vindt. Fantastisch!
This is the life
Hier ben ik dus best een beetje trots op. En kicken... Heerlijk zo op het podium en al die aandacht, mmm.
zondag 9 januari 2011
Eten, Bidden, Beminnen
Sinterklaas 2009 kreeg ik van Wiljo het boek Eten, Bidden, Beminnen. Nadat ik me door de helft van het boek heen had geworsteld vroeg ik Wiljo of ik er alsjeblieft mee mocht stoppen, het was me te taai.
Er kwam een film van het boek en mede doordat Julia Roberts (oh, ik mag lije als ik later zo uit mag zien...) er in meespeelde was ik er nieuwsgierig na en ging er samen met Marloes naar toe. Het was een prachtige film en daardoor pakte ik het boek opnieuw. Ik werd direct gegrepen door het verhaal van Elizabeth Gilbert. Met een potlood in mijn hand heb ik het boek gelezen en mooie stukken tekst van een kleur voorzien zodat ik ze gemakkelijk terug kon vinden.
I will not harbor unhealthy thoughts anymore.
Past zo bij mij. Er zijn dagen dat ik voortdurend last heb van kwade gedachten. Maar ik stuur ze weg. Ksst. Wegwezen. Vort. (Nu citeer ik Dagobert Duck)
Liz wil graag het ongrijpbare vierde niveau van het menselijk bewustzijn bereiken, het zuivere bewustzijn. De turiya-staat wordt dit genoemd.
Iemand die vanuit de turiya leeft, wordt niet beïnvloed door geestelijke stemmingswisselingen, is niet bang voor de tijd en laat zich niet kisten door verlies. 'Zuiver, schoon, leeg, rustig, ademloos, onzelfzuchtig, eindeloos, onvergankelijk, standvastig, eeuwig, ongeboren, onafhankelijk, zo vertoeft hij in zijn eigen grootheid,' zeggen de Upanishaden, de eeuwenoude heilige yogageschriften, over wie de turiya-staat heeft bereikt.
Mooie Bo met Bril
Dit is ze dan. Mijn mooie meid, die me moeder heeft gemaakt. Dankzij mij heeft ze nu ook een bril... Erfelijk belast. Leve de hippe montuurtjes die te koop zijn. Leve haar moeder die niet vindt dat ze een 'ziekenfondsbrilletje' moet. Leve Bo die zich, na een paar flinke huilbuien (ook erfelijk...) bijeenraapte en vol trots haar nieuwe look showt. 't Is een kanjer!
Abonneren op:
Posts (Atom)