Nena zwom afgelopen zaterdag af voor diploma B. Ze was de griep nog nauwelijks te boven, maar toverde toch regelmatig een glimlach op haar gezicht. Door "Het gat" zwemmen is voor veel kinderen "een ding", voor Nena een makkie.donderdag 28 oktober 2010
Hoera,Nena heeft diploma B!
Nena zwom afgelopen zaterdag af voor diploma B. Ze was de griep nog nauwelijks te boven, maar toverde toch regelmatig een glimlach op haar gezicht. Door "Het gat" zwemmen is voor veel kinderen "een ding", voor Nena een makkie.
zondag 24 oktober 2010
Legoworld
Met deze gangsters (Willem en vriend Bart) ging ik een dagje met de trein naar Zwolle, Legoworld. We hebben ons de ogen uitgekeken.
Wat ik vooral ook erg opvallend en dus interessant vond was de mensen achter de bouwwerken. Wie als hobby lego bouwen heeft, daar veel geld en ruimte aan besteed, heeft toch ergens een tik. Volgens mij waren er een heel aantal autisten... Eén ervan sprak mij aan en vroeg: "Hoe vinden de jongens het?" Toen ik zei: "Ze kijken zich de ogen uit!", reageerde hij met: "Ja maar, hoe vínden ze het." Blijkbaar gaf ik geen goed antwoord op zijn vraag...
Wat ik vooral ook erg opvallend en dus interessant vond was de mensen achter de bouwwerken. Wie als hobby lego bouwen heeft, daar veel geld en ruimte aan besteed, heeft toch ergens een tik. Volgens mij waren er een heel aantal autisten... Eén ervan sprak mij aan en vroeg: "Hoe vinden de jongens het?" Toen ik zei: "Ze kijken zich de ogen uit!", reageerde hij met: "Ja maar, hoe vínden ze het." Blijkbaar gaf ik geen goed antwoord op zijn vraag...
donderdag 21 oktober 2010
Wiljo achter het stuur...
Zo nu en dan lukt het me Wiljo mee te krijgen boodschappen doen op vrijdagavond. Wiljo noemt het steevast 'winkelen', terwijl ik boodschappen doen meer als noodzakelijk kwaad zie en winkelen als een prettig tijdverdrijf en het doel totaal anders is.
Boodschappen doen dus, op vrijdagavond. Samen met Willem en Nena kropen we in onze Mercedes bus. Wiljo vroeg nog wie er ging rijden en daar ik meestal in de bus rijd, gunde ik hem dat pleziertje. Als ik iets langer had nagedacht had ik kunnen bedenken dat ik beter zelf het stuur in handen had kunnen nemen...
Wiljo heeft een aantal jaren geleden de beesten weggedaan. Dat betekent dat er op het land geen gras maar graan groeit en waar eerst de snijmaïs stond staat nu korrelmaïs. Dat afgewisseld met aardappels van een grote aardappelboer hier uit de buurt. Daar ik meer op de weg zit dan Wiljo, stelt hij me regelmatig de vraag: "Zijn ze al ergens graan aan het dorsen? Heb je al een hakselaar gezien? Waren ze maïs aan het combinen?" Voorheen was de vraag: "Ligt er gras los? Bij wie?" ( De ene boer vertrouwde hij meer dan de andere). Hij hangt aan mijn lippen wanneer ik vertel over de boer die stront uitrijdt in september...
Maar nu, Wiljo achter het stuur, in de oogsttijd, door het platteland richting dorp. Van álles te zien. Bij de een is de maïs er net af, bij de ander zijn ze bezig en de derde zit vast in de modder. De buurman heeft een nieuwe oude zaaimachine en probeert uit hoe goed die het doet. Het hoofd van Wiljo gaat van links naar recht en kijkt maar weinig op de smalle weg voor ons. En dat gaat goed totdat we langs de nieuwe aardappelopslag van de buurman rijden. Wiljo tuurt iets té lang naar links en na een "pas op" van mijn kant, schieten we met de rechterkant van de bus de weg af in de berm, bijna de sloot in. Wiljo, zoals hij is, herstelt zich snel. Ik echter zit met ernstige hartkloppingen op hem te foeteren. "Pas nou op... Kijk toch uit... Je hebt nóg drie man in de auto". Wiljo zegt met een glimlach dat het allemaal wel meevalt. Het ging toch allemaal goed en hij heeft nog nooit een schrammetje op de auto gemaakt. Toch neem ik de terugweg het heft in eigen handen en gooit Wiljo mij met alle plezier de sleutels toe. Jammer dat het al zo donker is.
Boodschappen doen dus, op vrijdagavond. Samen met Willem en Nena kropen we in onze Mercedes bus. Wiljo vroeg nog wie er ging rijden en daar ik meestal in de bus rijd, gunde ik hem dat pleziertje. Als ik iets langer had nagedacht had ik kunnen bedenken dat ik beter zelf het stuur in handen had kunnen nemen...
Wiljo heeft een aantal jaren geleden de beesten weggedaan. Dat betekent dat er op het land geen gras maar graan groeit en waar eerst de snijmaïs stond staat nu korrelmaïs. Dat afgewisseld met aardappels van een grote aardappelboer hier uit de buurt. Daar ik meer op de weg zit dan Wiljo, stelt hij me regelmatig de vraag: "Zijn ze al ergens graan aan het dorsen? Heb je al een hakselaar gezien? Waren ze maïs aan het combinen?" Voorheen was de vraag: "Ligt er gras los? Bij wie?" ( De ene boer vertrouwde hij meer dan de andere). Hij hangt aan mijn lippen wanneer ik vertel over de boer die stront uitrijdt in september...
Maar nu, Wiljo achter het stuur, in de oogsttijd, door het platteland richting dorp. Van álles te zien. Bij de een is de maïs er net af, bij de ander zijn ze bezig en de derde zit vast in de modder. De buurman heeft een nieuwe oude zaaimachine en probeert uit hoe goed die het doet. Het hoofd van Wiljo gaat van links naar recht en kijkt maar weinig op de smalle weg voor ons. En dat gaat goed totdat we langs de nieuwe aardappelopslag van de buurman rijden. Wiljo tuurt iets té lang naar links en na een "pas op" van mijn kant, schieten we met de rechterkant van de bus de weg af in de berm, bijna de sloot in. Wiljo, zoals hij is, herstelt zich snel. Ik echter zit met ernstige hartkloppingen op hem te foeteren. "Pas nou op... Kijk toch uit... Je hebt nóg drie man in de auto". Wiljo zegt met een glimlach dat het allemaal wel meevalt. Het ging toch allemaal goed en hij heeft nog nooit een schrammetje op de auto gemaakt. Toch neem ik de terugweg het heft in eigen handen en gooit Wiljo mij met alle plezier de sleutels toe. Jammer dat het al zo donker is.
dinsdag 19 oktober 2010
Een bijzonder dag
Gisteren was het een bijzondere dag. Mijn jongste nichtje werd 1 en mijn oudste broer 43 (eerlijk waar, je zou het niet zeggen). Duidelijk was dat ik niet de enige was die dit als bijzonder ervaarde, ook Julea en Ferre voelden dit aan. Ze namen de tijd voor elkaar en genoten van het geven en krijgen van de cadeaus. Mooi. Fijn ook dat Rinke er was en het cadeau kon bewonderen. Julea echter was op dat moment het meest onder de indruk van de snoet van Rinke. Ik was getuige en was opnieuw heel erg blij met mijn fototoestel. Ik schoot de plaatjes zodat IJsbrand, die ziek op bed lag, ook kon begrijpen wat er beneden in zijn huiskamer had afgespeeld. Én zodat ik kon pronken met mijn grote broers en mijn kleine nichtje. 
donderdag 14 oktober 2010
Willem op blokfluit
Willem wil later graag bij Crescendo, de IJzerlose muziekvereniging. Hij wil tuba spelen, of trombone. Maar voor hij serieus op muziekles mag, moet hij twee jaar (!) naar blokfluitles. Het eerste jaar zit er op. Willem heeft, trouw als hij is, elke dag zijn les gedaan, elke morgen om kwart voor acht. Eìgenwijs als hij is, doet hij de rechterhand boven, in plaats van de linker. Onmogelijk, zou ik zeggen (probeer dit thuis maar eens), maar niet voor hem. Zaterdag, 9 oktober, had hij een blokfluitconcert. "Boer Jansen" (old mac.donald), "O, when the saints", een ballade en chanson pour deux, stond op het program. Het was fantastisch!
Keeper Willem
Zoon Willem is fanatiek keeper bij DZSV (Dinxperlo, want dichterbij...). Afgelopen zaterdag 9 oktober moest nummer 2 (DZSV) tegen nummer 1 (TRIAS, Winterswijk). Willem was ietwat nerveus.
Het was een spannende wedstrijd. Trias scoorde eerst, daarna DZSV en zo ging het even door. Net voor het eindsignaal scoorde Trias het laatste doelpunt. Uitslag 4-3. Jammer, maar goed gekeept.
Na de wedstrijd mogen de voetballers nog even een penalty trappen. Willem moest nog even keepen en mocht ook zelf proberen de bal in het doel te leggen, dat lukte.
Het was een spannende wedstrijd. Trias scoorde eerst, daarna DZSV en zo ging het even door. Net voor het eindsignaal scoorde Trias het laatste doelpunt. Uitslag 4-3. Jammer, maar goed gekeept.
Na de wedstrijd mogen de voetballers nog even een penalty trappen. Willem moest nog even keepen en mocht ook zelf proberen de bal in het doel te leggen, dat lukte.
maandag 4 oktober 2010
Dit is geen dagboek
Kennen jullie haar nog? Erna Sassen?
Enigszins argwanend las ik een boek dat ze schreef. Het onverwachte gebeurde, ik werd gegrepen door het verhaal. Het boek gaat over een jongen die een paar jaar na het overlijden van zijn depressieve moeder zelf 'ziek' wordt. Hij komt zijn bed niet meer uit. Zijn vader stelt hem voor de keus: of opname of elke dag een stukje schrijven en verplicht muziek luisteren. Zoals de titel toch wel verraad, kiest hij voor het laatste.
Er staan bijzonder mooie stukken in.
Zo schrijft hij op 10 februari:
Oké, ik heb er de hele nacht over na kunnen denken:
ik voel me een slak.
Zo'n naaktslak. die heel traag is en continu het gevaar loopt dat er iemand boven op hem gaat staan.
Een naaktslak zonder huid, met zijn zenuwstelsel aan de buitenkant. En al zijn gedachten op zijn voorhoofd geprojecteerd.
Eén grote lichtkrant met gedachten voor iedereen leesbaar, luid en duidelijk.
Zodat iedereen kan zien wat een loser ik ben, waar ik me druk over maak en DAT IK NERGENS TEGEN KAN.
De wereld gaat ten onder aan zinloos lawaai. Dat soort dingen staan op mijn lichtkrant.
En Opzouten of Do Not Disturb.
Waarom vreet iedereen zoveel? Dat is ook een van mijn favorieten. Ik haat het om op straat al die zelfingenomen types tegen te komen, die in het openbaar hun bestaan lopen vieren met croissants en donuts, of soms zelfs met hele pizza's tegelijk.
Als je jezelf zo belangrijk vindt, dat je dat lichaam, dat lelijke omhulsel, steeds maar wil voeden om het nog groter en dikker aanweziger te maken, DOE HET DAN STIEKEM! Thuis op de wc ofzo. MAAR VAL MIJ ER NIET MEE LASTIG. Met die malende kaken en die kapsoneskoppen.
Because I'm worth it. Dat staat op hun lichtkrant.
Het verhaal pakte me en maakte me nieuwsgierig naar de afloop. Ze heeft me verbaasd, Erna Sassen.
Enigszins argwanend las ik een boek dat ze schreef. Het onverwachte gebeurde, ik werd gegrepen door het verhaal. Het boek gaat over een jongen die een paar jaar na het overlijden van zijn depressieve moeder zelf 'ziek' wordt. Hij komt zijn bed niet meer uit. Zijn vader stelt hem voor de keus: of opname of elke dag een stukje schrijven en verplicht muziek luisteren. Zoals de titel toch wel verraad, kiest hij voor het laatste.
Er staan bijzonder mooie stukken in.Zo schrijft hij op 10 februari:
Oké, ik heb er de hele nacht over na kunnen denken:
ik voel me een slak.
Zo'n naaktslak. die heel traag is en continu het gevaar loopt dat er iemand boven op hem gaat staan.
Een naaktslak zonder huid, met zijn zenuwstelsel aan de buitenkant. En al zijn gedachten op zijn voorhoofd geprojecteerd.
Eén grote lichtkrant met gedachten voor iedereen leesbaar, luid en duidelijk.
Zodat iedereen kan zien wat een loser ik ben, waar ik me druk over maak en DAT IK NERGENS TEGEN KAN.
De wereld gaat ten onder aan zinloos lawaai. Dat soort dingen staan op mijn lichtkrant.
En Opzouten of Do Not Disturb.
Waarom vreet iedereen zoveel? Dat is ook een van mijn favorieten. Ik haat het om op straat al die zelfingenomen types tegen te komen, die in het openbaar hun bestaan lopen vieren met croissants en donuts, of soms zelfs met hele pizza's tegelijk.
Als je jezelf zo belangrijk vindt, dat je dat lichaam, dat lelijke omhulsel, steeds maar wil voeden om het nog groter en dikker aanweziger te maken, DOE HET DAN STIEKEM! Thuis op de wc ofzo. MAAR VAL MIJ ER NIET MEE LASTIG. Met die malende kaken en die kapsoneskoppen.
Because I'm worth it. Dat staat op hun lichtkrant.
Op 19 februari schreef hij over de begrafenis. Hij wilde er niet naar toe, maar moest. Zijn vader haalde hem op bij het kamp voor brugpiepers. Hij schreef een toespraak:
Mam,
Goed dat je dood bent.
Ik heb er eerlijk gezegd vaak op gehoopt, maar nu het zo ver is, valt het allemaal een beetje tegen.
De grote vraag die mij bezighoudt, is: Waarom NU?
Waarom niet een paar jaar geleden, toen Pluis een baby was van twee maanden oud, en jij van de ene op de andere dag verdween.
Weet je nog? Je had geen briefje achtergelaten, niks. Alleen Pluis, in haar bedje, schreeuwend van de honger.
Papa, oma, tante Marjan en de politie hebben wekenlang naar je gezocht. Iedereen was radeloos.
En toen je eindelijk opdook, (echt mam, je zag eruit als een halfdood schaap en je rook precies zo), dachten we allemaal:
Daar gaan we weer.
Hadden we je toen maar een spuitje gegeven.Dan zat ik nu vrolijk bij mijn nieuwe klasgenoten feest te vieren in Den Bosch.
Tabé mam,
Ik hoop dat dit de laatste keer was, dat je ons hebt lastiggevallen.
Het verhaal pakte me en maakte me nieuwsgierig naar de afloop. Ze heeft me verbaasd, Erna Sassen.
Wanneer gaan we?
Een zilvergrijze Mercedes Benz, drie mooie meiden op de voorbank. Kroost achtergelaten. Koffers en fietsen achterin. Muziek aan en meezingen of muziek uit en praten. Praten over wat ze gedaan hebben met hun leven en wat ze nog graag zouden willen doen. De reis duurt lang, maar niet té. Nooit vervelen ze elkaar. Op het eiland aangekomen wordt er nog meer gepraat, gewandeld, gedanst. Zie ze plezier hebben. Mannen om hen heen genieten mee. Lekker eten, fietsen, misschien een saunabezoek. Maar ook cadeautjes, lezen en bijkomen. Ze kennen elkaar al meer dan vijftien jaar, maar nooit eerder gingen ze samen op vakantie. Een nieuwe traditie geboren.
Meisjes, wanneer gaan we?
Abonneren op:
Posts (Atom)
