Knapperd

En dit is um dan, al ruim 14 jaar m'n man.
Onbegrijpelijk dat er toen nog geen mobiele telefoons werden gebruikt en internet iets heel vaags was. Digitale fotografie? Nooit van gehoord! En knutselen met foto's deed je met een schaar en lijm. Wat geweldig grappig dat dat heden ten dage anders kan.

schoonzussen

Wat kan ik nog zeggen. Kijk en geniet.

Zussen

En wat dacht je van mijn zussen? Zie je overeenkomsten?

Knappe broers

Graag stel ik u voor aan deze knappe jongens, mijn broers. Trots!

Nena en haar fototoestel

En Nena bewerkt haar eigen foto's. Super toch?

Noa

Wat blijf ik zo'n klein kindje toch prachtig vinden (zucht...) Noa, het jongste dochtertje van Wiljo's broer en vriendin, was in de kerststemming en zodoende erg kusserig. Nena en Lena vonden het geweldig en vroegen steeds opnieuw om een kus. Noa gaf ze, met haar mond wagenwijd open.
Toen ze honger had, begon ze aan een stokbrood, die ze nauwelijks bij haar mond kon krijgen omdat ze haar armpjes te kort had.
Lieve Noa, ik heb weer van je genoten.

Nena en Lena

Nena en Lena. De twee blonde nichtjes. De een vindt ze sprekend op elkaar lijken, de ander ziet duidelijke verschillen. Even een onderzoekje... Wat vindt u?

dobbelspel

Een goede gewoonte wordt een traditie. Tijdens één van de kerstdagen bij de 'Kraaijen' doen we het 'dobbelspel'. Een ieder koopt een cadeautje van 5 euro en ook neemt iedereen iets mee van huis waar die vanaf wil. Dit jaar mochten voor het eerst de oudste kinderen ook mee doen. Goed voorbereid, want misschien ga je met niets naar huis, of met een of ander prul. Het was een prachtig feest waar ook de jongste kinderen bij betrokken werden. Uiteindelijk ging de strijd vooral om de krasloten en de zak met snoep. We gingen naar huis met: een Ernielamp, een pak snickers en marsen, cruesli, een vogelhuisje, rubikscube èn de krasloten. Die waren voor mij... Na het krassen bleek ik zelfs nog 2 euro en een nieuw kraslot te hebben gewonnen! Fantastisch toch!

winter op de boerderij

We genieten met z'n allen van deze bijzondere winter. De fijne sneeuw werd door de wind aan hopen gewaaid. Op sommige plekken was de sneeuwlaag wel een halve meter. Nena genoot met me mee en maakte met haar eigen camera ook mooie plaatjes.

Kerstvakantie. Logeren. Beau bij Bo. Veel spraakverwarringen. Appeltaart bakken. Gezellig. Stiekem snoepen. Giechelen. Samen in de jacuzzi. Warm. Met de blote voeten door de sneeuw. Koud. Genieten. Fijne meiden.

In IJzerlo, daar waar wij wonen, bestaat nog altijd "Zondagsschool". Ze horen daar verhalen uit de bijbel, doen spelletjes en knutseltjes. Nena en Bo gaan er elke zondagmiddag naar toe al heb ik sterk het vermoeden dat dat vooral om sociale redenen is. Het hoogtepunt van het jaar is elke keer weer het kerstspel. Weken vantevoren beginnen ze al met oefenen en elk jaar is het weer de vraag wie er de hoofdrol krijgt. Bo was dit jaar de eigenaresse van een hotel, een hele grote rol. Nena kwam duivels thuis omdat ze engel moest zijn en maar één zinnetje hoefde op te zeggen.

Afgelopen zondag was het zover. We zongen van "Komt allen tezamen" en "Er is een kindeke" en na de pauze was het kerstspel. En wat deden ze het mooi, die meiden van mij. Gloeiend van trots zat ik op het puntje van mijn stoel. Jammer genoeg was het in de zaal erg donker en was het lastig mooie plaatjes te schieten.

Wat je wel terug ziet op de foto is hoe nerveus Nena was en Bo vooral heel cool.

Christmas Food Court Flash Mob, Hallelujah Chorus - Must See!

Winter Wonderland

Er zijn momenten dat ik zo graag in een stad zou willen wonen. Nu het weer heeft gesneeuwd lijkt het helemaal alsof we afgesloten zijn van de rest van de wereld, maar het is zó mooi.

Nena doet klik klak

Van Sinterklaas kreeg Nena een fototoestel annex camera. Zonder verdere uitleg maakte ze direct geweldige filmpjes. Moet ik er nu zo om lachen omdat het mijn eigen dochter is of is het echt grappig? Op de achtergrond hoor en zie je haar neefje Mees.

Ingemaakt!

Onlangs had ik met mijn collega's van Bibliotheek Oost-Achterhoek een feestavond. Je kon je opgeven voor verschillende activiteiten, waaronder karten en lasergamen. Als een van de weinige vrouwen koos ik deze twee opties, de meesten gingen glowgolven (klonk mij ernstig suf in de oren...). De karters werden in twee groepen verdeeld. Ik zat bij twee mensen van het management team in de mange, Ton en Lynn. Ook deden er vele echtgenotes mee.

Het karten ging fantastisch! Ik genoot van de snelheid, van het inhalen van de collega's en van de strakke bochten die ik nam. Er klonk applaus toen ik uitstapte en zag dat ik (nipt) eerste was. Gewonnen van een heel aantal mannen... Yes!

Daarna volgde het lasergamen. We werden met zeven mensen in een ruimte losgelaten waarbij we als team werkten en voor ons zelf. In plaats van Lynn deed haar echtgenoot mee en zo kwam het dat ik tegen zes mannen speelde. Vlot en soepel bewoog ik me door de ruimte daar waar anderen angstig achter een paneel bleven zitten. Zelfs Robert, die bij defensie werkt, versloeg ik.

De rest van de avond liep ik op wolkjes.

Conclusie: Ik ben te snel voor de bibliotheekwereld, maar eigenlijk wist ik dit al.

Hoera,Nena heeft diploma B!

Nena zwom afgelopen zaterdag af voor diploma B. Ze was de griep nog nauwelijks te boven, maar toverde toch regelmatig een glimlach op haar gezicht. Door "Het gat" zwemmen is voor veel kinderen "een ding", voor Nena een makkie.

Legoworld

Met deze gangsters (Willem en vriend Bart) ging ik een dagje met de trein naar Zwolle, Legoworld. We hebben ons de ogen uitgekeken.
Wat ik vooral ook erg opvallend en dus interessant vond was de mensen achter de bouwwerken. Wie als hobby lego bouwen heeft, daar veel geld en ruimte aan besteed, heeft toch ergens een tik. Volgens mij waren er een heel aantal autisten... Eén ervan sprak mij aan en vroeg: "Hoe vinden de jongens het?" Toen ik zei: "Ze kijken zich de ogen uit!", reageerde hij met: "Ja maar, hoe vínden ze het." Blijkbaar gaf ik geen goed antwoord op zijn vraag...

Wiljo achter het stuur...

Zo nu en dan lukt het me Wiljo mee te krijgen boodschappen doen op vrijdagavond. Wiljo noemt het steevast 'winkelen', terwijl ik boodschappen doen meer als noodzakelijk kwaad zie en winkelen als een prettig tijdverdrijf en het doel totaal anders is.

Boodschappen doen dus, op vrijdagavond. Samen met Willem en Nena kropen we in onze Mercedes bus. Wiljo vroeg nog wie er ging rijden en daar ik meestal in de bus rijd, gunde ik hem dat pleziertje. Als ik iets langer had nagedacht had ik kunnen bedenken dat ik beter zelf het stuur in handen had kunnen nemen...

Wiljo heeft een aantal jaren geleden de beesten weggedaan. Dat betekent dat er op het land geen gras maar graan groeit en waar eerst de snijmaïs stond staat nu korrelmaïs. Dat afgewisseld met aardappels van een grote aardappelboer hier uit de buurt. Daar ik meer op de weg zit dan Wiljo, stelt hij me regelmatig de vraag: "Zijn ze al ergens graan aan het dorsen? Heb je al een hakselaar gezien? Waren ze maïs aan het combinen?" Voorheen was de vraag: "Ligt er gras los? Bij wie?" ( De ene boer vertrouwde hij meer dan de andere). Hij hangt aan mijn lippen wanneer ik vertel over de boer die stront uitrijdt in september...

Maar nu, Wiljo achter het stuur, in de oogsttijd, door het platteland richting dorp. Van álles te zien. Bij de een is de maïs er net af, bij de ander zijn ze bezig en de derde zit vast in de modder. De buurman heeft een nieuwe oude zaaimachine en probeert uit hoe goed die het doet. Het hoofd van Wiljo gaat van links naar recht en kijkt maar weinig op de smalle weg voor ons. En dat gaat goed totdat we langs de nieuwe aardappelopslag van de buurman rijden. Wiljo tuurt iets té lang naar links en na een "pas op" van mijn kant, schieten we met de rechterkant van de bus de weg af in de berm, bijna de sloot in. Wiljo, zoals hij is, herstelt zich snel. Ik echter zit met ernstige hartkloppingen op hem te foeteren. "Pas nou op... Kijk toch uit... Je hebt nóg drie man in de auto". Wiljo zegt met een glimlach dat het allemaal wel meevalt. Het ging toch allemaal goed en hij heeft nog nooit een schrammetje op de auto gemaakt. Toch neem ik de terugweg het heft in eigen handen en gooit Wiljo mij met alle plezier de sleutels toe. Jammer dat het al zo donker is.

Een bijzonder dag

Gisteren was het een bijzondere dag. Mijn jongste nichtje werd 1 en mijn oudste broer 43 (eerlijk waar, je zou het niet zeggen). Duidelijk was dat ik niet de enige was die dit als bijzonder ervaarde, ook Julea en Ferre voelden dit aan. Ze namen de tijd voor elkaar en genoten van het geven en krijgen van de cadeaus. Mooi. Fijn ook dat Rinke er was en het cadeau kon bewonderen. Julea echter was op dat moment het meest onder de indruk van de snoet van Rinke. Ik was getuige en was opnieuw heel erg blij met mijn fototoestel. Ik schoot de plaatjes zodat IJsbrand, die ziek op bed lag, ook kon begrijpen wat er beneden in zijn huiskamer had afgespeeld. Én zodat ik kon pronken met mijn grote broers en mijn kleine nichtje.

Willem op blokfluit

Willem wil later graag bij Crescendo, de IJzerlose muziekvereniging. Hij wil tuba spelen, of trombone. Maar voor hij serieus op muziekles mag, moet hij twee jaar (!) naar blokfluitles. Het eerste jaar zit er op. Willem heeft, trouw als hij is, elke dag zijn les gedaan, elke morgen om kwart voor acht. Eìgenwijs als hij is, doet hij de rechterhand boven, in plaats van de linker. Onmogelijk, zou ik zeggen (probeer dit thuis maar eens), maar niet voor hem. Zaterdag, 9 oktober, had hij een blokfluitconcert. "Boer Jansen" (old mac.donald), "O, when the saints", een ballade en chanson pour deux, stond op het program. Het was fantastisch!